Το σύν-ναι-φο που κατάπινε τα ναι από τις εκδόσεις Διόπτρα
Αρνηση είναι η στάση ή η συμπεριφορά που χαρακτηρίζεται από συστηματική αδιαφορία ή αντίδραση ή απόρριψη ή μη αποδοχή εξωτερικών απαιτήσεων, θέσεων, υποχρεώσεων. Παρατηρείται συχνά στα παιδιά, γι’ αυτό στο παρόν κείμενο θα γίνει προσπάθεια να καταγραφούν οι αιτίες και οι τρόποι αντιμετώπισής της.
Τα «όχι» των παιδιών αρχίζουν από πολύ νωρίς, περίπου στην ηλικία των 2 χρόνων. Θα μπορούσε να λεχθεί ότι αποτελεί μια από τις πιο συνηθισμένες λέξεις του περιορισμένου λεξιλογίου τους.
Μέχρι και την ηλικία των 3 χρόνων το «όχι» αποτελεί την αυτονόητη απάντηση των παιδιών σε κάθε ερώτηση των γονιών, σε βαθμό που πολλοί γονείς να θεωρούν ότι περνούν το μαρτύριο του «όχι».
Γιατί άραγε άρνηση;
Ο αρνητισμός σε αυτή την ηλικία αποτελεί ένα φυσιολογικό, ένα καθόλα υγιές φαινόμενο. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτελεί μια φάση της ζωής του μικρού παιδιού και ότι είναι μέρος της ανάπτυξής του.
Με την άρνηση το παιδί προσπαθεί να διακηρύξει την ανεξαρτησία του, να ελέγξει τον κόσμο των μεγάλων. Αποτελεί ένα όπλο με το οποίο επιτυγχάνει να γίνεται το επίκεντρο της προσοχής, κάτι που εύλογα του αρέσει ιδιαίτερα.
Χρησιμοποιώντας επανειλημμένα το «όχι» και βλέποντας το αποτέλεσμα αυτής του της συμπεριφοράς, το παιδάκι διαπιστώνει ότι με αυτή την τακτική κατορθώνει να περάσει στους γονείς του τα δικά του «θέλω». Αισθάνεται ότι με αυτό τον τρόπο γίνεται κύριος του εαυτού του, ότι η εξουσία των γονιών του περιορίζεται.
Για να είναι αποτελεσματική η διαχείριση των «όχι», πρέπει πρώτιστα να αποφευχθεί ο ανταγωνισμός και η επίδειξη εξουσίας. Οι φωνές, οι απειλές και η επιβολή της γνώμης των γονιών με το «έτσι θέλω» έχουν κατά κανόνα τραγικές συνέπειες, τόσο για το παιδί όσο και για αυτούς. Το παιδί θα συνεχίσει να είναι αντιδραστικό και οι γονείς θα συνεχίσουν να ψάχνουν το λάθος.
Ένας αποτελεσματικός τρόπος αντιμετώπισης της άρνησης είναι η διπλωματία. Δηλαδή, πρέπει να γίνεται προσπάθεια να διατυπώνονται οι ερωτήσεις με τρόπο που να μη δίνονται περιθώρια στο παιδί να απαντήσει με ένα «όχι».
Το βιβλίο που διαβάσαμε αυτές τις μέρες μας βοήθησε αρκετά στη συμπεριφορά του γιου μου που κοιμάται και ξυπνάει με τον αρνητισμό μέσα του.
Κι εσένα σίγουρα σου έχει συμβεί…
Να ξυπνάς μια μέρα
και να σου φταίνε όλα.
Σε όλα να λες όχι.
Αυτό έπαθε και η Χλόη,
που έλεγε συνέχεια όχι,
χωρίς να ξέρει το γιατί.
Μέχρι που είδε το σύνναιφο.
Μια ιστορία γεμάτη παιδικά όχι και πολύ πείσμα, ένα περίεργο σύννεφο και βροχή που, όταν τα δεις κάπως αλλιώς, μπορούν να φέρουν μια λιακάδα γεμάτη ναι.
Θα το βρείτε στις εκδόσεις Διόπτρα
Αρνηση είναι η στάση ή η συμπεριφορά που χαρακτηρίζεται από συστηματική αδιαφορία ή αντίδραση ή απόρριψη ή μη αποδοχή εξωτερικών απαιτήσεων, θέσεων, υποχρεώσεων. Παρατηρείται συχνά στα παιδιά, γι’ αυτό στο παρόν κείμενο θα γίνει προσπάθεια να καταγραφούν οι αιτίες και οι τρόποι αντιμετώπισής της.
Τα «όχι» των παιδιών αρχίζουν από πολύ νωρίς, περίπου στην ηλικία των 2 χρόνων. Θα μπορούσε να λεχθεί ότι αποτελεί μια από τις πιο συνηθισμένες λέξεις του περιορισμένου λεξιλογίου τους.
Μέχρι και την ηλικία των 3 χρόνων το «όχι» αποτελεί την αυτονόητη απάντηση των παιδιών σε κάθε ερώτηση των γονιών, σε βαθμό που πολλοί γονείς να θεωρούν ότι περνούν το μαρτύριο του «όχι».
Γιατί άραγε άρνηση;
Ο αρνητισμός σε αυτή την ηλικία αποτελεί ένα φυσιολογικό, ένα καθόλα υγιές φαινόμενο. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτελεί μια φάση της ζωής του μικρού παιδιού και ότι είναι μέρος της ανάπτυξής του.
Με την άρνηση το παιδί προσπαθεί να διακηρύξει την ανεξαρτησία του, να ελέγξει τον κόσμο των μεγάλων. Αποτελεί ένα όπλο με το οποίο επιτυγχάνει να γίνεται το επίκεντρο της προσοχής, κάτι που εύλογα του αρέσει ιδιαίτερα.
Χρησιμοποιώντας επανειλημμένα το «όχι» και βλέποντας το αποτέλεσμα αυτής του της συμπεριφοράς, το παιδάκι διαπιστώνει ότι με αυτή την τακτική κατορθώνει να περάσει στους γονείς του τα δικά του «θέλω». Αισθάνεται ότι με αυτό τον τρόπο γίνεται κύριος του εαυτού του, ότι η εξουσία των γονιών του περιορίζεται.
Για να είναι αποτελεσματική η διαχείριση των «όχι», πρέπει πρώτιστα να αποφευχθεί ο ανταγωνισμός και η επίδειξη εξουσίας. Οι φωνές, οι απειλές και η επιβολή της γνώμης των γονιών με το «έτσι θέλω» έχουν κατά κανόνα τραγικές συνέπειες, τόσο για το παιδί όσο και για αυτούς. Το παιδί θα συνεχίσει να είναι αντιδραστικό και οι γονείς θα συνεχίσουν να ψάχνουν το λάθος.
Ένας αποτελεσματικός τρόπος αντιμετώπισης της άρνησης είναι η διπλωματία. Δηλαδή, πρέπει να γίνεται προσπάθεια να διατυπώνονται οι ερωτήσεις με τρόπο που να μη δίνονται περιθώρια στο παιδί να απαντήσει με ένα «όχι».
Το βιβλίο που διαβάσαμε αυτές τις μέρες μας βοήθησε αρκετά στη συμπεριφορά του γιου μου που κοιμάται και ξυπνάει με τον αρνητισμό μέσα του.
Κι εσένα σίγουρα σου έχει συμβεί…
Να ξυπνάς μια μέρα
και να σου φταίνε όλα.
Σε όλα να λες όχι.
Αυτό έπαθε και η Χλόη,
που έλεγε συνέχεια όχι,
χωρίς να ξέρει το γιατί.
Μέχρι που είδε το σύνναιφο.
Μια ιστορία γεμάτη παιδικά όχι και πολύ πείσμα, ένα περίεργο σύννεφο και βροχή που, όταν τα δεις κάπως αλλιώς, μπορούν να φέρουν μια λιακάδα γεμάτη ναι.
Θα το βρείτε στις εκδόσεις Διόπτρα
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου