Μόλις
κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μίνωας το
νέο παραμύθι του Βασίλη Κουτσιαρή. Ένα
βιβλίο βραβευμένο από τη Γυναικεία
Λογοτεχνική Συντροφιά για όλα τα παιδιά
που κάνουν φανταστικά ταξίδια στο μυαλό
τους, χρειάζονται ενθάρρυνση και
φοβούνται να κάνουν λάθη...
Πολλές
φορές εμείς οι γονείς χρειαζεται να
ενθαρρύνουμε τα παιδιά μας όχι μόνο σε
μια επιτυχία αλλά και γενικά σε κάθε
προσπάθεια
πάντα
πρέπει να είμαστε ειλικρινείς μαζί του.
Ακόμη και αν δεν τα καταφέρει μπορούμε
να του πούμε δεν πειράζει την επόμενη
φορά θα τα καταφέρεις.
Γενικά
τα παιδιά χρειάζονται ενθάρρυνση και
πολλές φορές και παρότρυνση.
Σε
πολλές δεξιότητες δεν γίνεται να είναι
τι ίδιο καλά. Δεν χρειάζεται να τα
αποθαρρύνουμε αλλά με χαμόγελο και μια
ζεστή αγκαλιά να τα πούμε ότι <<μπορεί
να μην τα καταφέρεις στα μαστορέματα
αλλά στο ποδόσφαιρο είσαι πολύ καλός>>.
Μπροστά στα δικά σας άτομα πρέπει να μιλάτε με θετικά λόγια ώστε οι παππούδες και οι δάσκαλοι που είναι άτομα που συναναστρέφεται το παιδί να χαίρεται με τα λόγια τα δικά σας
Δώστε θετικό παράδειγμα. Αν είστε πολύ σκληροί με τον εαυτό σας, απαισιόδοξοι ή μη ρεαλιστές, σχετικά με τις ικανότητες και τους περιορισμούς που εσείς έχετε, τα παιδιά σας μπορεί τελικά να σας μιμηθούν.
Φροντίστε την δική σας αυτοεκτίμηση και έτσι το παιδί θα έχει ένα σπουδαίο πρότυπο. Δείτε τον εαυτό σας με θετικό τρόπο. Ένας καλός, θετικός γονέας είναι εκείνος που ξέρει ότι δεν είναι τέλειος αλλά εκτιμά τον εαυτό του, ενώ προσπαθεί πάντα να εξελιχθεί και να βελτιωθεί.
Εντοπίστε και διορθώστε τις λανθασμένες πεποιθήσεις. Είναι σημαντικό, ως γονείς, να εντοπίζετε τις παράλογες απαιτήσεις των παιδιών από τον εαυτό τους, είτε αφορούν την τελειότητα είτε την ελκυστικότητα είτε οτιδήποτε άλλο. Βοηθώντας τα παιδιά να θέσουν πιο σωστά και ρεαλιστικά κριτήρια αξιολόγησης του εαυτού τους, τα βοηθάτε να έχουν μια υγιή αντίληψη για τον εαυτό τους.
ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΒΙΒΛΙΟΥ
Είμαι μαθήτρια της Δευτέρας. Αν και όλα τα τετράδια μου είναι γεμάτα Α, κάτι παθαίνω όταν η κυρία μου κάνει μια ερώτηση χωρίς να σηκώσω το χέρι μου. «Ποιο είναι το ψηλότερο βουνό της Ελλάδας, Νεφέλη;» με ρώτησε πριν από λίγες μέρες και, φυσικά, εγώ δεν απάντησα. Και δεν έφτανε αυτό, ξαφνικά ένιωσα να απομακρύνομαι από την τάξη. Το ταβάνι εξαφανίστηκε κι άρχισα να ανεβαίνω, ώσπου βρέθηκα σε ένα πανύψηλο βουνό. Ο Όλυμπος πρέπει να ήτανε. Ίσα ίσα που διακρίνονταν οι συμμαθητές μου και η δασκάλα μου. Όταν επέστρεψα, όλοι είχαν βγει διάλειμμα και η κυρία με περίμενε για να κλειδώσει την τάξη. Δεν ξέρω τι παθαίνω. Θέλω τόσο πολύ να πω την απάντηση, αλλά δεν μπορώ…
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου