Ο Κρεμμυδάκης, γιος του Κρεμμύδαρου και αδερφός του Κρεμμυδούλη, του Κρεμμυδάκου, του Κρεμμυδαράκου κι άλλων τεσσάρων ευφάνταστων κρεμμυδιών, ήταν καλόψυχος μα και άτυχος. Γιατί ως κρεμμύδι το κλάμα δεν το γλιτώνεις. Δεν είναι τα βάσανα της γενιάς και της καταγωγής του μοναχά. Δεν είναι η ισόβια καταδίκη του πατέρα του από τον δυνάστη. Είναι κι εκείνος ο πρίγκιπας Λεμόνης, ο αγριομούτσουνος που τους έτρεχε όλους για λογαριασμό του.
-Κρεμμυδάκη έχεις μεγαλώσει πια και μπορείς να φροντίζεις τον εαυτό σου” του είπε ο φυλακισμένος πατέρας του. “…Θέλω να μαζέψεις τα πράγματά σου και να γυρίσεις τον κόσμο, να μορφωθείς.
Αυτά του είπε ο πατέρας του. Κι η ώρα εκείνη δεν άργησε να έρθει. Ο Κρεμμυδάκης και κατεργάρη συνάντησε, τον Ντομάτα, και καλά τον μελέτησε και άρχισε τη σπουδή του στον κόσμο.
Ο Κρεμμυδάκης θα αναλάβει καθοδηγητής μιας ομάδας καταπιεσμένων λαχανικών και φρούτων και χάρη στα ξεκαρδιστικά κόλπα του θα φέρει ταραχή και ζάλη στον παρανοϊκό και παράλογο πρίγκιπα Λεμόνη και τους πιστούς του. Μάλιστα, στην “μάχη” τους αυτή δε θα χρειαστεί να καταφύγουν ποτέ στη βία (σαφής η αποκήρυξή της βίας από το συγγραφέα). Η πολιτεία του Λεμόνη θα ανακηρυχθεί δημοκρατία, οι πιστοί του θα… αλλαξοπιστήσουν και οι (πολιτικοί) κρατούμενοι θα ελευθερωθούν. Ένας άλλος κόσμος θα ανατείλει. Ένας άλλος κόσμος… είναι εφικτός. Γιατί όταν οι Λεμονήδες μας αδειάσουν τη γωνιά μια και καλή, τότε στα πάρκα που ξάπλωναν ολημερίς διατάζοντας θα παίζουν… τα παιδιά.
Ο Κρεμμυδάκης δεν είναι απλώς το “επαναστατικό” βιβλίο του 31χρονου τότε δασκάλου και κατόπιν δημοσιογράφου Τζιάνι Ροντάρι. Είναι το πολιτικό του μανιφέστο που θέλησε με άφθονο χιούμορ να συστήσει στο παιδικό κοινό που τόσο αγαπούσε αλλά και εκτιμούσε βάσιμα ότι θα ήταν η ελπίδα της τραυματισμένης ανθρωπότητας.
Ο μοχθηρός και άδικος κυβερνήτης ανατρέπεται με χιούμορ, φαντασία και ευφυία, όχι μέσω των πεπατημένων οδών των παρελθόντων. Κι ο αγώνας για ελευθερία οφείλει πάντα να είναι διασκεδαστικός. Πάνω κι από τα καθεστώτα, ο Ροντάρι τοποθετεί την αλληλεγγύη, τη φιλία, την αυτο-οργάνωση, τη δικαιοσύνη, την ελευθερία, τον αλληλοσεβασμό, τη διαφορετικότητα, τη δράση. Μπορεί οι ιδέες του να αντλούν από την αριστερά και τον κομμουνισμό και να έθεσε και στον Κρεμμυδάκη τη γνωστή πάλη των κατώτερων τάξεων που οφείλουν να συμμαχήσουν ενάντια στον ανώτερο που συνήθως είναι κακός αλλά το μυθιστόρημά του ξεπερνά κατά πολύ και τις κλασικές ιστορίες καλού-κακού αλλά και την τυπική “πάλη των τάξεων”.
Ο Κρεμμυδάκης διαβάζεται παραπάνω από ευχάριστα, είναι παραπάνω από δροσερός και επίκαιρος και έχει την ιδιαίτερη γραφή ενός ανθρώπου που ξέρει να γράφει με χιούμορ. Μόνο τα άπειρα ονόματα της οικογένειας του Κρεμμυδάκη θα σας πείσουν από τις πρώτες σελίδες ότι ετούτος ο νέος του 1951 θα τραβούσε πολύ μακριά τη βαλίτσα της παιδικής λογοτεχνίας. Ροντάρι ήταν το όνομά του. Τζιάνι Ροντάρι. Πέθανε το 1980, τόσο νωρίς.
θα το βρειτε στις εκδόσεις Κέδρος
-Κρεμμυδάκη έχεις μεγαλώσει πια και μπορείς να φροντίζεις τον εαυτό σου” του είπε ο φυλακισμένος πατέρας του. “…Θέλω να μαζέψεις τα πράγματά σου και να γυρίσεις τον κόσμο, να μορφωθείς.
Αυτά του είπε ο πατέρας του. Κι η ώρα εκείνη δεν άργησε να έρθει. Ο Κρεμμυδάκης και κατεργάρη συνάντησε, τον Ντομάτα, και καλά τον μελέτησε και άρχισε τη σπουδή του στον κόσμο.
Ο Κρεμμυδάκης θα αναλάβει καθοδηγητής μιας ομάδας καταπιεσμένων λαχανικών και φρούτων και χάρη στα ξεκαρδιστικά κόλπα του θα φέρει ταραχή και ζάλη στον παρανοϊκό και παράλογο πρίγκιπα Λεμόνη και τους πιστούς του. Μάλιστα, στην “μάχη” τους αυτή δε θα χρειαστεί να καταφύγουν ποτέ στη βία (σαφής η αποκήρυξή της βίας από το συγγραφέα). Η πολιτεία του Λεμόνη θα ανακηρυχθεί δημοκρατία, οι πιστοί του θα… αλλαξοπιστήσουν και οι (πολιτικοί) κρατούμενοι θα ελευθερωθούν. Ένας άλλος κόσμος θα ανατείλει. Ένας άλλος κόσμος… είναι εφικτός. Γιατί όταν οι Λεμονήδες μας αδειάσουν τη γωνιά μια και καλή, τότε στα πάρκα που ξάπλωναν ολημερίς διατάζοντας θα παίζουν… τα παιδιά.
Ο μοχθηρός και άδικος κυβερνήτης ανατρέπεται με χιούμορ, φαντασία και ευφυία, όχι μέσω των πεπατημένων οδών των παρελθόντων. Κι ο αγώνας για ελευθερία οφείλει πάντα να είναι διασκεδαστικός. Πάνω κι από τα καθεστώτα, ο Ροντάρι τοποθετεί την αλληλεγγύη, τη φιλία, την αυτο-οργάνωση, τη δικαιοσύνη, την ελευθερία, τον αλληλοσεβασμό, τη διαφορετικότητα, τη δράση. Μπορεί οι ιδέες του να αντλούν από την αριστερά και τον κομμουνισμό και να έθεσε και στον Κρεμμυδάκη τη γνωστή πάλη των κατώτερων τάξεων που οφείλουν να συμμαχήσουν ενάντια στον ανώτερο που συνήθως είναι κακός αλλά το μυθιστόρημά του ξεπερνά κατά πολύ και τις κλασικές ιστορίες καλού-κακού αλλά και την τυπική “πάλη των τάξεων”.
Ο Κρεμμυδάκης διαβάζεται παραπάνω από ευχάριστα, είναι παραπάνω από δροσερός και επίκαιρος και έχει την ιδιαίτερη γραφή ενός ανθρώπου που ξέρει να γράφει με χιούμορ. Μόνο τα άπειρα ονόματα της οικογένειας του Κρεμμυδάκη θα σας πείσουν από τις πρώτες σελίδες ότι ετούτος ο νέος του 1951 θα τραβούσε πολύ μακριά τη βαλίτσα της παιδικής λογοτεχνίας. Ροντάρι ήταν το όνομά του. Τζιάνι Ροντάρι. Πέθανε το 1980, τόσο νωρίς.
θα το βρειτε στις εκδόσεις Κέδρος
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου