Πλησιάζει η 28η Οκτωβρίου και σε όλα τα σχολεία ετοιμάζονται γιορτές για να τιμηθούν όσοι έδωσαν τη ζωή τους για να είμαστε εμείς ελεύθεροι. Τι συμβαίνει όμως όταν το δικό σας παιδί λέει ότι δεν θέλει να συμμετάσχει, δεν θέλει να πει το ποίημα που του ανέθεσε η δασκάλα του;
Η αλήθεια είναι ότι αρκετά παιδιά, ακόμα κι αν δεν είναι ντροπαλά στις υπόλοιπες κοινωνικές τους επαφές, δυσκολεύονται όταν πρέπει να εκτεθούν μπροστά σε κόσμο. (και το δικό μου παιδί έχει ξεκινήσει και τα κάνει)
Και αυτό συμβαίνει και σε αρκετούς ενήλικες. Δεν θα ξεχάσω όταν έκανα την παρουσίαση της πτυχιακής μου πριν 8 χρόνια μπροστά σε 50 άτομα και με κοιτούσαν και όχι μόνο αυτό αλλά με εκαναν και ερωτήσεις οι καθηγητες μου.
Οι προσδοκίες των γονέων είναι αρκετά μεγάλες. Συνήθως στη γιορτή του σχολείου κουβαλούν φωτογραφικές μηχανές και κάμερες για να απαθανατίσουν το καμάρι τους να απαγγέλει, αφού έχουν κάνει αμέτρητες πρόβες στο σπίτι για να εξασφαλίσουν την καλύτερη δυνατή απόδοση του ποιήματος. Αρκετά συχνά θα προσκληθούν και ο παππούς με τη γιαγιά για να απολαύσουν την απαγγελία.
Κάποια παιδιά χαίρονται και απολαμβάνουν τη στιγμή. Κάποια παιδιά δυσκολεύονται, αλλά με μία ελαφρά παρότρυνση τα καταφέρνουν.
Για κάποια παιδιά, όμως, η δυσκολία είναι τόσο μεγάλη που προτιμούν να μη συμμετέχουν καθόλου στη γιορτή. Η καρδούλα τους χτυπάει γρήγορα, η κοιλίτσα διαμαρτύρεται και τα χέρια ιδρώνουν.
και όλα αυτά σας τα γράφω με αφορμή το νέο βιβλίο που πήραμε στα χέρια μας απο΄τις εκδόσεις μεταίχμιο
Και αυτό συμβαίνει και σε αρκετούς ενήλικες. Δεν θα ξεχάσω όταν έκανα την παρουσίαση της πτυχιακής μου πριν 8 χρόνια μπροστά σε 50 άτομα και με κοιτούσαν και όχι μόνο αυτό αλλά με εκαναν και ερωτήσεις οι καθηγητες μου.
Οι προσδοκίες των γονέων είναι αρκετά μεγάλες. Συνήθως στη γιορτή του σχολείου κουβαλούν φωτογραφικές μηχανές και κάμερες για να απαθανατίσουν το καμάρι τους να απαγγέλει, αφού έχουν κάνει αμέτρητες πρόβες στο σπίτι για να εξασφαλίσουν την καλύτερη δυνατή απόδοση του ποιήματος. Αρκετά συχνά θα προσκληθούν και ο παππούς με τη γιαγιά για να απολαύσουν την απαγγελία.
Κάποια παιδιά χαίρονται και απολαμβάνουν τη στιγμή. Κάποια παιδιά δυσκολεύονται, αλλά με μία ελαφρά παρότρυνση τα καταφέρνουν.
Για κάποια παιδιά, όμως, η δυσκολία είναι τόσο μεγάλη που προτιμούν να μη συμμετέχουν καθόλου στη γιορτή. Η καρδούλα τους χτυπάει γρήγορα, η κοιλίτσα διαμαρτύρεται και τα χέρια ιδρώνουν.
και όλα αυτά σας τα γράφω με αφορμή το νέο βιβλίο που πήραμε στα χέρια μας απο΄τις εκδόσεις μεταίχμιο
Ουφ, ξελευθερία της Αντιόπη Φραντζή
και επειδή βλέπω ότι και το δικό μου παιδί ενώ όσο ήταν πιο μικρο δεν καταλάβαινε τίποτα από πέρυσι που ήταν σχεδόν 6 ξεκίνησαν οι ντροπές
Κι όταν ένα ντροπαλό παιδί καταφέρει να σταθεί μπροστά σε όλους τους συμμαθητές και τους γονείς του, ακόμα κι αν τρέμει η φωνή του, ακόμα κι αν ίσα που ακούγεται, ακόμα κι αν κάνει λάθη, σ’ αυτό το παιδί πρέπει να δώσετε το πιο δυνατό σας χειροκρότημα, γιατί κατάφερε κάτι που πολλοί από εμάς δεν μπορούν να καταφέρουν: Να ξεπεράσει τον εαυτό του!
περίληψη βιβλίου
Τον Ορέστη δε θα τον έλεγες ντροπαλό παιδί. Αρκεί να µην του ζητούσες να ανέβει στη σκηνή του θεάτρου στο σχολείο του. Τότε άρχιζε να υποφέρει από ντροπαλίτιδα.
Όταν, όµως, η αγαπηµένη του κυρία Θάλεια εµφάνισε τους καινούριους θησαυρούς µέσα από τη χρωµατιστή της βαλίτσα, ένα υπέροχο ταξίδι απελευθέρωσης ξεκίνησε...
Μια σειρά για µαθητικά κατορθώµατα που µεταµορφώνουν το σχολείο από άγνωστο και φαινοµενικά αφιλόξενο τόπο σε µια κοινότητα αναγνώρισης, αποδοχής και κινήτρων. Ιστορίες για τη δύναµη των σχέσεων σε ένα δηµιουργικό και φιλικό σχολικό περιβάλλον που αναγνωρίζει τον καθένα µας ως ξεχωριστό και σηµαντικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου