΄΄Γνώρισα΄΄ το χαμόγελο του δράκου της Αλκυόνη Παπαδάκη από τις εκδόσεις Διόπτρα

 Μετά την γέννα και τον ερχομό του μωρού δεν υπήρχε χρόνος για εμένα να διαβάσω ένα καλό λογοτεχνικό
Σχεδόν ενα χρόνο μετά  υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι πρέπει να  διαβάσω. Λίγο το μυαλό να ξεφύγει από τα καθημερινά και να ταξιδέψει
Πριν λίγες μέρες παρέλαβα το βιβλίο της Αλκυόνη Παπαδάκης από τις εκδόσεις διόπτρα το χαμόγελο του δράκου

Το χαμόγελο του δράκου είναι ίσως το καλύτερο βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη. Και λέω ίσως, γιατί τον πήχη τον ανεβάζει μόνη της, τον ζυγίζει, τον ισορροπεί και μετά τον ξεπερνά!

Το μήνυμα που πήρα από το βιβλίο ;

Στις ψυχές όλων μας καραδοκεί ένας δράκος. Μέσα του κρύβει πάθη! Μίσος, οργή, φθόνο. Ο σκοπός μας είναι να τον βάλουμε σε μια ακρούλα και να τον ημερέψουμε. Να τον κάνουμε να χαμογελάσει, γιατί μόνο από αυτό το χαμόγελο θα βγει η ελευθερία της ψυχής μας!

Με πόση άνεση και γλαφυρότητα μπαίνει στην ανθρώπινη ψυχή και την ξεγυμνώνει μπροστά μας! Ο λόγος της ευθύς μα συνάμα ποιητικός, λυρικός και όσο πρέπει πιπεράτος όμως παρόλο την λυρικότητα παραμένει απλός. 

 Με πέντε απλές λέξεις, με μια βρισιά, με έναν αναστεναγμό... κάθε σελίδα μοιάζει με πίνακα ζωγραφικής που ζωντανεύει. Αυτό μου έφερνε στο μυαλό ο τρόπος που χειρίστηκε τις λέξεις, οι περιγραφές και οι παρομοιώσεις που διάλεξε για να αποδώσει το κάθε συναίσθημα και κάθε γεγονός. Οι χαρακτήρες ήταν άρτιοι και ρεαλιστικοί.Το μήνυμα του βιβλίου, που όπως το εξέλαβα εγώ, είναι ότι πάντα πρέπει να συνεχίζεις και να μην τα παρατάς.

Εμείς… που κάναμε ψίχουλα την ψυχή μας για να ταΐσουμε τα όρνια.
Εμείς… που περπατήσαμε μέσα στη βροχή γιατί δεν καταδεχτήκαμε να πάρουμε την ομπρέλα που μας πρόσφεραν οι άλλοι επ’ αμοιβή…
Εμείς… που περπατήσαμε στον υπόνομο μ’ ένα τριαντάφυλλο στο χέρι.
Εμείς… που κάναμε τον δράκο που φώλιαζε μέσα μας να χαμογελάσει.

Εμείς… που φτάσαμε στην άκρη του γκρεμού, μόνο και μόνο για ν’ απολαύσουμε τη θέα…
Εμείς… που δεν ζητήσαμε ποτέ τα ρέστα της ζωής μας από τον ταμία.
Να ’μαστε, λέει, στη βαρκούλα… και να ’χε φεγγαράδα… και ν’ αρμενίζαμε…

 Οι ήρωες της Αλκυόνης Παπαδάκη, σαν μοναχικοί γλάροι, περπατούν μέσα στη βροχή και ζωγραφίζουν εικόνες στην ψυχή μας. Ένα λυρικό μυθιστόρημα για την αέναη αναμέτρηση μάνας κόρης και τον προδότη έρωτα, αυτόν που διαλέγουμε εμείς...